Άβαροι

Οι Άβαροι ήταν ένας λαός που προερχόταν από την Ασία. Κατάγονταν από τους Τούρκους ή τους Τουρκοτάταρους, ζούσαν νομαδική ζωή στις στέπες της Μαντζουρίας, όπου ίδρυσαν και το πρώτο τους βασίλειο (407- 553). Ήταν ιππείς άριστοι και ατρόμητοι. Κατά τους βυζαντινούς χρόνους εμφανίζονται τον Ε' αιώνα. Το κράτος τους καταλύθηκε από τους Τούρκους στα μέσα του ΣΤ' αιώνα και οι Άβαροι μετά από αυτό κατέφυγαν στην Δύση, όπου έφτασαν μέχρι τον Καύκασο. Τότε έστειλαν πρέσβεις στο Βυζάντιο και ζητούσαν την άδεια να εγκατασταθούν. Αυτοκράτορας ήταν ο Ιουστινιανός ο οποίος δεν τους αρνήθηκε την φιλία του, και μάλιστα τους έδωσε και δώρα, αρνήθηκε όμως να τους δώσει άδεια για εγκατάσταση σε βυζαντινό έδαφος. Τότε οι Άβαροι προχώρησαν προς το Δούναβη και υπόταξαν διάφορους λαούς ουννικής καταγωγής. Στη συνέχεια έκαναν επιδρομή κατά της Θουριγγίας, όπου όμως νικήθηκαν. Μετά τον Ιουστινιανό, ο Ιουστίνος άλλαξε απέναντι τους πολιτική και αρνήθηκε να τους πληρώνει τις ετήσιες χρηματικές παροχές του Ιουστινιανού και οι Άβαροι έπαψαν να ενοχλούν το Βυζάντιο. Οι Λογγοβάρδοι με το βασιλιά Αλουάν χρησιμοποίησαν τους Άβαρους εναντίον των Γεπιδών και έτσι οι Άβαροι βρήκαν την ευκαιρία να εγκατασταθούν στους χώρους της κεντρικής Ευρώπης, κοντά στη βυζαντινή αυτοκρατορία, οπότε άρχισαν πάλι τις απαιτήσεις τους από τον βυζαντινό αυτοκράτορα. Ο Βαϊανός αρχηγός τους - Χαγάνος - ζήτησε από τον Ιουστίνο την περιοχή Σίρμιο. Ο στρατηγός Τιβέριος τότε, με διαταγή του αυτοκράτορα, στάλθηκε εναντίον τους και βγήκε νικητής. Μόνο όταν οι Πέρσες άρχισαν τις νίκες εναντίον του Βυζαντίου, οι Άβαροι ξανάρχισαν τις επιχειρήσεις, πέρασαν το Δούναβη και νίκησαν τον Τιβέριο. Ο Ιουστίνος δέχτηκε τους όρους του Βαϊανού και έκανε συμμαχία με τους Άβαρους οι οποίοι κατανίκησαν τους Σλάβους, όταν το ζήτησε ο Ιουστίνος (578). Η συμμαχία δεν κράτησε πολύ. Οι Σλάβοι, με προτροπή των Αβάρων, νίκησαν την αυτοκρατορία κι έφτασαν με λεηλασίες μέχρι την Πελοπόννησο. Μετά από πολιορκία 3 χρόνων οι Άβαροι κατέλαβαν το Σίρμιο και ακολούθησε συνθήκη με τους Βυζαντινούς που υποχρεώθηκαν να τους πληρώσουν με 80.000 δουκάτα. Ακολούθησε μια σειρά από ασταθείς σχέσεις μεταξύ Αβάρων και Βυζαντινών. Ιδιαίτερα εξαιτίας του Περσικού κινδύνου για την αυτοκρατορία, οι Άβαροι και οι Σλάβοι εύρισκαν κάθε τόσο ευκαιρία για επιδρομές στο Βυζάντιο, όπως το 586 που όλη η περιοχή της Μακεδονίας βρέθηκε εκτεθειμένη στους Αβαροσλάβους. Απέτυχαν όμως στην πολιορκία της Θεσσαλονίκης και της Αδριανούπολης. Μόνο μετά τη συνθήκη ειρήνης Βυζαντινών - Περσών, οι πρώτοι άρχισαν με κάποια άνεση τις επιχειρήσεις ενάντια στις επιθέσεις των Αβάρων. Μετά από λίγα χρόνια όταν οι πολεμικές επιχειρήσεις των Αβάρων μεταφέρθηκαν στην Κεντρική Ευρώπη, ξαναγύρισαν με επιθέσεις σε περιοχές της αυτοκρατορίας. Έφτασαν μάλιστα μέχρι και την Κωνσταντινούπολη, όπου όμως εξαιτίας του λοιμού αναγκάστηκαν να ζητήσουν ειρήνη από τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο, το 600 μ.Χ. Πάλι όμως σε νέα επιδρομή των Περσών, οι Άβαροι βρήκαν την ευκαιρία, αφού έλειπε ο αυτοκράτορας Ηράκλειος σε εκστρατεία, να πολιορκήσουν την Κωνσταντινούπολη από τη θάλασσα. Οι Βυζαντινοί όμως τους νίκησαν με τη βοήθεια του πατριάρχη Σέργιου και του πρωθυπουργού Βώνου (626). Τότε δημιουργήθηκε ο ευχαριστήριος Ακάθιστος ύμνος και άρχισε και η παρακμή των Αβάρων. Οι υποταγμένοι σ' αυτούς λαοί ο ένας μετά τον άλλον απελευθερώνονταν. Ο Καρλομάγνος τους κατανίκησε τα 796, υπόταξε όλη τη χώρα τους και τους ανάγκασε να ζητήσουν τόπο για εγκατάσταση μέσα στο κράτος του. Από τις αρχές του 9ου αιώνα οι Άβαροι εξαφανίζονται από την σκηνή της ιστορίας και σήμερα τίποτα δε θυμίζει το πέρασμά τους.